اقامتگاه توریستی- فرهنگی همنشینی انسان و آب

تفکر کمیت گرای دوران معاصر، همچنان که به معماری، ساختمان و شهر نگاه ماشینی دارد، طبیعت و عناصر موجود در آن را نیز به مثابه ماشینی قلمداد می نماید که حداکثر بهره وری اقتصادی از آن مدنظر می باشد. در این میان آب به عنوان یکی از اساسی ترین عناصر طبیعی، از روزگاران کهن، تأثیر بسزایی در شکل گیری و اثر بخشی فضاهای شهری و معماری داشته است. این در حالی است که امروزه نحوه ی ارتباط انسان با این عنصر حیات بخش دگرگون گردیده است. به همین منظور چگونگی ارتباط مجدد و احیا فرهنگ به کارگیری آب در معماری، نیاز به بازنگری در روشهای طراحی دارد. نوشتار حاضر بر آن است تا ضمن بیان مبانی مفهومی، کارکری و زیبایی شناختی آب و تحلیل این سه نظام در مصادیق معماری ایران، زمینه ی بهره گیری از تجارب گذشتگان را با تأکید بر احیای سه بعد مادی، معنوی و روانی آب فراهم آورد. نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان از توجه ژرف گذشتگان به دسترسی به منابع آب چه در رابطه ساختاری میان آب و شهر و چه در استفاده از آب در کالبد و فضای معماری دارد به گونه ای که همواره جلوه های مختلف آن، علاوه بر تهییج و تحریک گرایش انسان به زیبایی، بلکه فراتر از آن به عنوان عنصری با ویژگیهای والای معنوی و روحانی در طرح های انسانی حضور یافته است. روش تحقیق و جمع آوری اطلاعات در این پژوهش توصیفی- تحلیلی می باشد که بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و بررسی های میدانی صورت گرفته است.